Z historii szkoły

Wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości po drugiej wojnie światowej w 1945 roku przedmiotem usilnych zabiegów administracji polskiej stała się organizacja szkolnictwa powszechnego (podstawowego), co miało swój wymierny rezultat również na terenie Lubawki, gdzie powstała pierwsza szkoła podstawowa, na tym terenie, poprzez zaadoptowanie na potrzeby szkoły budynku przy ulicy Bocznej 13. Zdawano bowiem sobie sprawę z tego, że edukacja społeczeństwa jest jednym z czynników wpływających na właściwe tempo procesu osadniczego. Prace związane z przygotowaniami do nowego roku szkolnego rozpoczęto 25 sierpnia 1945 roku. Kierownictwo szkoły objął Stanisław Podoba. Budynek przy ulicy Bacznej 13 porządkowali rodzice, dzieci i pedagodzy. Szkoła zajmowała początkowo dwie, potem cztery sale lekcyjne, a w 1946/47 zajęła cały obiekt (13 klas).

18 września odbyła się uroczysta inauguracja pierwszego w Lubawce, po wyzwoleniu roku nauczania. Zaczęło go 88 uczniów i dwóch nauczycieli (Stanisław Podoba ? kierownik i Edward Szewczyk). Dopiero 6 października podejmują pracę: Zofia Ostrowska i ksiądz Stanisław Wojtara, nieco później Henryka Wawrzeńska. Tak ten okres wspomina Janina Mróz, wówczas uczennica I klasy, pedagog z zawodu:

 

? Mojej klasie było 16 uczniów, w różnym wieku. Niedogrzane często piece kaflowe sprawiały, że nie mogliśmy utrzymać rysika w palcach, którym pisaliśmy na specjalnych tabliczkach. Stare poniemieckie ławki z otworami na kałamarze, wyrytymi imionami niemieckich dziewcząt i chłopców, nie zachęcały nas zbytnio do nauki. Codziennie obowiązkowo wszystkie dzieci piły łyżkę tranu. Przerwy międzylekcyjne przeważnie spędzaliśmy w klasach, ponieważ korytarze były bardzo wąskie i nie mogliśmy spacerować. Co tydzień, w soboty, drewniane podłogi polerowane były czarnym pyłochłonem. Kiedy rozpoczynaliśmy naukę w poniedziałek, nie mogliśmy się skupić, gdyż bolały nas oczy. Pomoce naukowe były poniemieckie i w niewielkiej ilości. Najczęściej korzystaliśmy z nich na lekcjach biologii. Mieliśmy model ucha, oka, ryby w formalinie, żaby i pijawki. Problem był z ubikacjami, które usytuowano na zewnątrz szkoły, z jednej strony dla dziewcząt, z drugiej dla chłopców??

 

ILOŚC UCZNIÓW W ROKU SZKOLNYM 1945/46

 

Klasa	Liczba uczniów na dzień 30.09.1945	Liczba uczniów na dzień 01.01.1946
I II III IV V VI	16 15 14 16 15 12	20 12 13 11 16 9
ogółem	88	81

 

 

Jak z powyższej tabeli wynika, ilość dzieci zmieniała się, co było spowodowane ustawicznym ruchem ludności. Spisy uczniów trzeba było z dnia na dzień aktualizować. Często zdarzało się, że dziecko figurowało w rejestrze uczniów danej klasy, mimo że dawno z rodzicami wyjechało z miasta, a ci nie dopełnili obowiązku zawiadomienia placówki oświatowej o tym fakcie.

 

UCZNIOWIE WEDŁUG DATY URODZENIA (01.01. 1946)

 

Klasa	Data ur. 1938	Data ur. 1937	Data ur. 1936	Data ur. 1935	Data ur. 1934	Data ur. 1933	Data ur. 1932	Data ur. 1931
I II III IV V VI	7 1 - - - -	5 5 1 - - -	2 3 2 1 - -	3 3 7 1 - -	2 - 3 5 3 -	1 - - 3 5 -	- - - 1 6 3	- - - - 2 6
ogółem	8	11	8	14	13	9	10	8

 

 

Intensywna akcja osiedleńcza spowodowała zwiększenie liczby uczniów do 350 pod koniec 1956 roku. Władze miejskie musiały zatem zabezpieczyć dodatkowe pomieszczenia na sale lekcyjne. Powstały one w budynku przy ulicy Długosza 6, gdzie uczęszczali pierwszo i drugoklasiści. Odczuwana jednak nadal brak podręczników, lektur, sprzętu i pomocy naukowych. Pierwszy rok nauczania rozpoczęto w oparciu o program obowiązujący w Polsce przed wojną. Wprowadzony pod koniec 1945 roku nowy, jeszcze bardziej skomplikował sprawę. W klasach starszych praca nauczycieli sprowadzała się z konieczności do dyktowania uczniom treści wykładu, by zeszyt mógł, w części przynajmniej, zastąpić podręcznik.

Jednak do sukcesów kadry nauczycielsko - organizacyjnej, początków lat pięćdziesiątych, na miarę tamtych czasów, można zaliczyć wyposażenie biblioteki w 405 tytułów ( 2600 tomów), przeprowadzenie radiofonizacji szkoły oraz różnorodność prowadzonych zajęć edukacyjnych, w ramach przynależności uczniów do następujących organizacji:

a) Towarzystwo Przyjaciół Żołnierza ? 65 członków, opiekun Maria Wojciechowska

b) Towarzystwo Przyjaźni Polsko- Radzieckiej ? 48 członków, opiekun Franciszka Wołowicz i Stanisław Dzięglowski

c) Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Czeskiej- 45 członków

d) PCK 32 członków, opiekun Zofia Ostrowska

e) ZHP- 54 członków, opiekun Stanisław Górka

W roku szkolnym 1952/53 koło polonistyczne prowadziła Lucyna Domin, matematyczne ? Stanisław Górka, geograficzne ? Krystyna Zajdel, sportowe- Władysław Pakos, taneczne ? Kazimiera Mucha. Pracę ich nadzorowali: Kazimiera Grabowicz i kierownik szkoły Józef Wróblewski.

 

W latach pięćdziesiątych dążono do stworzenia każdemu dziecku warunków do ukończenia siedmiu klas. Nie zapomniano jednak o zajęciach pozalekcyjnych, o czym był mowa wcześniej, gdyż widziana w tym szansę na wielokierunkowy rozwój młodzieży i przygotowanie do pracy, przede wszystkim, na stanowiskach robotniczych.

.

W tymże roku szkolnym stan uczniów przedstawiał cię następująco: kasa I a ? 27, kasa Ib ? 30, kasa II a ? 24, kasa II b ? 25, kasa III ? 32, kasa IV a ? 23, kasa IV b -23, kasa V a ? 24, kasa V b ? 24, kasa VI -31 i VII 35.

Łącznie szkoła liczyła 308 uczniów, zatrudniała 11 nauczycieli.

 

W związku z kolejną fazą przybywaniem dzieci do szkoły, zaistniała konieczność podzielenia jej na dwie, tzw. ??Jedynkę?, zajmującą budynek przy Placu Wolności 19 i ulicy Długosza 6 oraz na tzw. ?Dwójkę? z siedzibą przy ulicy Bocznej 13. W Szkole nr 1 było sześć sal lekcyjnych, w których uczyły się dzieci na dwie zmiany. Pierwsza zaczynała naukę o godzinie 8.00, a druga o 11.45. Szkoła funkcjonowała do połowy lat siedemdziesiątych.

 

 

UCZNIOWIE I GRONO PEDAGOGICZNE SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 1

 

 

Rok szkolny	Liczba uczniów	Liczba nauczycieli
1957/1958 1963/1964	1000 670	12 15

 

 

W tzw. ?Dwójce?, zlokalizowanej przy ulicy Bocznej 13 znajdowało się 13 sal lekcyjnych oraz dwie pracownie: fizyczna i zajęć praktycznych. Od 1 września1959 roku kierownikiem była Kazimiera Grabowicz.

Zwiększająca się z każdym rokiem liczba dzieci w wieku szkolnym spowodowała konieczność wybudowania nowej szkoły.

Do pierwszych prac, przy ulicy Mickiewicza , przystąpiono w 1964 roku. Inwestorem był Społeczny Fundusz Budowy Szkół, była to tzw. ?Tysiąclatka?, a wykonawcą Jeleniogórskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego. Uroczyste otwarcie nowej placówki oświatowej nastąpiło 1 września 1966 roku. Symbolicznego przekazania jej kierownikowi Stanisławowi Królowi dokonał pierwszy powojenny kierownik Szkoły odstawowej w Lubawce, Stanisław Podoba. Następnym kierownikiem został Andrzej Prus, a od 1972 roku funkcję tą pełnił Jerzy Korman. W dniu otwarcia Grono Nauczycielskie składało się z 15 pedagogów.

Klasy wyposażone były w nowe stoliki, telewizory, 3 magnetofony, dwa radia, kilka maszyn do szycia. W miarę dobrze wyposażone zostały dwie pracownie: biologiczna i fizyko-chemiczna.

 

Tak o szkole i warunkach nauczania wypowiadała się Pani Janina Mróz, ówcześnie pełniąca funkcję Inspektora Oświaty.

 

?Nasza szkoła jest dwuciągowa, ośmiooddziałowa, z elegancką salą gimnastyczną. Są tu bardzo dobre warunki sanitarne, nowoczesna kuchnia i pomieszczenia sanitarne.?

 

W roku 1975 został wprowadzony Kodeks Ucznia. To ważny element funkcjonowania szkoły, określający prawa i obowiązki ucznia oraz nauczyciela. Wprowadzenie Kodeksu Ucznia ? czyli karty praw i obowiązków ucznia było ważnym wydarzeniem, naszej szkoły, dlatego zostało odnotowane w kronice szkolnej.

Oto właściwy cytat z kroniki szkolnej: ? Kodeks nadaje uczniom przywilej ( albo można inaczej- nakłada obowiązek) współgospodarzenia szkołą, a zarazem uczeń zobowiązany jest do rzetelnej, uczciwej pracy, okazywać szacunek nauczycielom, szanować i pomnażać mienie społeczne, czyli uczy dorosłości, a więc do współodpowiedzialności za wyniki pracy szkoły?.

 

Historia szkoły to dzieje społeczności lokalnej, wpisanej w odpowiedni dla danego czasu proces społeczno-polityczny kraju, a nawet Europy, którą zamieszkujemy. Odnosząc się, aż do tak odległego procesu myślowego, mam na uwadze uwarunkowania społeczne kraju, a między innymi ustrój i sposób zarządzania państwem lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych do 1989 roku, a zatem do obrad okrągłego stołu i pierwszych, częściowo niezależnych wyborów parlamentarnych ( częściowo niezależnych, gdyż z góry założono, że część mandatów poselskich ma być zarezerwowanych dla komunistów) czasy tak zwanego komunizmu, czyli narzucanie gotowego scenariusza na wychowanie dzieci w imię zasad obranych przez komunistów, z czym nie zgadzali się wielokrotnie nauczyciele, ale sytuacja społeczna nakłaniała ich do tego, aby nie manifestować publicznie swych poglądów, gdyż nikt by ich i tak poważnie, rzeczowa nie rozpatrzył.

Wspominam o tym czasie, ponieważ został on najdokładniej odnotowany w kronikach szkolnych, na podstawie których redagowana jest prezentowana monografia szkoły. Z ich lektury nasuwają się pewne wnioski, dość oczywiste jak na tamte czasy, ale dla niektórych, zwłaszcza współczesnych pokoleń uczniów, znane tylko z podręczników historii lub programów popularno-naukowych. Mam tu na myśli, między innymi realizowany program imprez szkolnych i świąt, które były uroczyście przygotowywane przez uczniów i nauczycieli jako obowiązkowe, narzucone przez ówczesne władze, manifestowane społecznie, a mające obudowę polityczną - komunistyczną.

Do tych świąt i imprez szkolnych zaliczamy:

 

- pochody pierwszomajowe mające na celu manifestowanie ( zazwyczaj nieszczere i udawane ) radości społeczeństwa z osiągnięć ludzi pracy, jego integracje lokalną i zaufanie do władzy państwowej w Dniu Święta Pracy.

 

Corocznie, do momentu obalenia komunizmu, szkoła brała udział w obowiązkowym pochodzie majowym pod hasłem ?Niech się święci 1 maja?. Zazwyczaj uczniowie nieśli tarczę szkoły, natomiast za nimi szło Grono Nauczycielskie z całej gminy, uczniowie, a wśród nich największą grupę stanowili harcerze. Niektórzy z uczniów przyłączyli się do pochodu na rowerach. Z tej okazji prezentowano także apele okolicznościowe przygotowywane przez Samorządy Szkolne lub reprezentacje klasowe uczniów. Program tej uroczystości składał się z odczytania referatu okolicznościowego, deklamowania wierszy, w tym również autorskich oraz śpiewania pieśni ludzi pracy.

 

 

- Święto Rewolucji Październikowej wpisane obowiązkowo do kalendarza imprez szkolnych, podobnie jak Święto Ludzi Pracy, uwarunkowane było czynnikami politycznymi naszego państwa i narzucono je odgórnie przez partię komunistyczną, uzależnioną od ZSRR. W tym dniu społeczność szkolna zbierała się na apelu szkolnym, gdzie prezentowano część artystyczną związaną z tym świętem, składano hołd Leninowi poprzez deklamowanie wierszy okolicznościowych obrazujących przebieg rewolucji, piosenki śpiewano w języku polskim i rosyjskim.

Na szczęście dzisiaj już nie musimy obchodzić tych ?wstydliwych? świąt państwowych, gdyż żyjemy w wolnym, suwerennym państwie i Rosja nie jest w stanie narzucać nam swej woli politycznej, w tym zakresie. Demokracja, o którą walczyli nasi przodkowie, niezadowoleni z warunków życia, a przede wszystkim braku wolności słowa, dała wyraz w strajkach robotników, pracowników naukowych i studentów wyższych uczelni, co w efekcie doprowadziło do demokracji ustrojowej i uniezależnienia się od Rosji. Dlatego dzisiaj obchody tego święto wpisane są tylko na jedną z ?niechcianych kart? historii, również szkoły, ale pamiętajmy, iż był to wynik siły władzy i ?machiny? totalitarnej, a nie wybór nauczycieli, którzy te czasy wspominają z niezadowoleniem, żalem i goryczą.

 

- Święto Milicji Obywatelskiej obchodzone było uroczyście corocznie 7 października ? odbywał się w tym dniu apel, na który zapraszani byli przedstawiciele MO. Tradycyjnie deklamowano wiersze i składano życzenia przybyłym gościom.

 

- Dzień Ludowego Wojska Polskiego obchodzony był 12 października. W tym dniu odbywała się również akademia szkolna, poświęcona pamięci żołnierzom naszego kraju. Goszczono przedstawicieli WOP z Lubawki, na ręce których składano kwiaty i dziękowano za pracę na rzecz społeczeństwa naszej okolicy i całego kraju.

 

- Dzień Zwycięstwa - 9 maja - był dniem wolnym od zajęć szkolnych. Społeczność całej szkoły zbierała się w tym dniu, aby uczcić rocznicę zwycięstwa nad hitleryzmem. Klasy I-VI udawały się na tutejszy cmentarz, aby zanieść kwiaty na groby ofiar obozu koncentracyjnego. Minutą ciszy czczono pamięć tych, którzy byli ofiarami męczeństwa.

 

- czyny społeczne - wykonywane były przez uczniów na terenie szkoły, jak również miasta, na rzecz lokalnej społeczności, a ich rezultaty przeliczano w tzw. roboczogodzinach. Uczestniczyli w nich obowiązkowo uczniowie, w tym także harcerze, wraz z nadzorem pedagogicznym. Do zakresu prac zaliczano porządkowanie parków miejskich, klombów, boisk szkolnych, malowanie i odnawianie płotów, itp.

 

 

Ponadto uczniowie i nauczyciele integrowali się podczas imprez, o których wspomina się dzisiaj znacznie sympatyczniej i z uznaniem, gdyż miały one wymiar znaczący wychowawczo, jak również wpływały na pogłębianie więzi koleżeńskich i podnosiły sprawność fizyczną.

Były to:

- wykopki - to czas wytężonej pracy, a następnie zasłużonego odpoczynku w gronie rówieśników i w towarzystwie gospodarzy domu, którzy serwowali przepyszne swojskie potrawy na drugie śniadanie, obiad, podwieczorek, a na koniec zazwyczaj odbywały się zabawy przy ognisku, gdzie pieczono przepyszne ziemniaki, śpiewając przy tym harcerskie pieśni. W dzisiejszym czasie - dobie komputera, a co za tym idzie izolacji młodzieży w swoich domach, brakuje nam tej integracyjnej formy spędzanie czasu - pracy i wypoczynku umysłowego.

 

- przerwy jesienne ( czas wolny od zajęć szkolnych) odnotowane na przełomie września i października danego roku szkolnego, przebiegały zazwyczaj pod hasłem pracy fizycznej. Uczniowie integrowali się środowiskowo, pod nadzorem nauczycieli, porządkując obejścia szkolne ( zbierali kasztany, szyszki ), jak również pomieszczenia i gabinety placówki, groby, klomby, parki, zbierając ziemniaki ( PGR Bukówka), jarzębinę, złom, makulaturę. Na zakończenie prac przewidziane było ognisko ? pieczenie ziemniaków, podsumowanie pracy oraz zabawy i konkursy ruchowe integrujące dzieci.

 

- uroczyste mianowania żaków, sztubaków i pacholąt

 

Ta uroczystość weszła już na stałe do programu szkoły. Pasowanie klasy VI na żaków, klasy IV na sztubaków i klas I na pacholęta odbyło się w czasie przerwy jesiennej.

Słowa przysięgi wymawiane przez uczniów i pasowanie ?ołówkiem? to wspomnienie niezapomniane.

Oto słowa przysięgi pasowania na pacholę ułożone przez Panią A. Markiewicz.

 

?Jestem małym Polakiem

Uczę się w szkole polskiej.

Przyrzekam uczyć się pilnie.

Przyrzekam szanować wszystkich,

Którzy pracują w szkole po to, aby nam było w niej dobrze.?

Będę się starał być dobrym kolegą.

Będę przyjacielem zwierząt i roślin.

Chcę swoją nauką i zachowaniem sprawiać radość

rodzicom i nauczycielom oraz mojej Ojczyźnie- Polsce.?

 

Tekst ślubowania na sztubaka:

 

?My sztubacy przyrzekamy sumiennie

spełniać obowiązki ucznia.

Przyrzekamy postępować zawsze zgodnie

z kodeksem ucznia.

Przyrzekamy osiągać dobre wyniki w nauce

i wyróżniać się wzorowym zachowaniem

Przyrzekamy pracować dla dobra naszej

społeczności szkolnej.?

 

Tekst ślubowania na żaka:

 

?Ja, Żak, w obecności zebranego tu Grona Pedagogicznego i Społeczności Uczniowskiej naszej szkoły, przyrzekam:

• Być prawdziwym kolegą, miłym, uprzejmym dla wszystkich, służącym w każdej chwili radą i pomocą innym.

• Być dobrym społecznikiem lubiącym pracować dla dobra ogółu

• Być dobrym uczniem i osiągać wyniki według swych możliwości

• Poprawnie zachowywać się w szkole, w domu i poza domem

• Stawać w obronie pokrzywdzonych i iść przez życie z życzliwym dla każdego uśmiechem.

 

- rajdy szkolne

 

Rajdy szkolne związane były nierozerwalnie z harcerstwem, które to w nich wielokrotnie uczestniczyło, podczas zorganizowanych imprez turystycznych. Jak wynika z kronik szkolnych dużą rolę odegrali w tym zakresie następujący nauczyciele: Pani Barbara Rogoża, T.Góźdz, Andrzej Sarzyński, U. Markiewicz, a w późniejszym czasie Pani Ewa Bienias, jako przewodnik turystyczny i organizator różnego rodzaju rajdów.

 

- Dzień Górnika ? 4 grudnia, tzw. Barbórka

 

W ten dzień corocznie odbywały się uroczyste apele w każdej grupie wiekowej. Młodzież prezentowała część artystyczną, merytorycznie związaną z pracą górników. Występowali w strojach galowych i górniczych czapkach. Co roku szkoła gościła górników z wałbrzyskich kopalni.

 

- zbiórka makulatury i złomu

 

Zbiórka makulatury i złomu związana była bardzo często z działaniem na rzecz innych, udzielania im wsparcia finansowego, a co za tym idzie miała ważny i istotny wymiar wychowawczy. W roku 1973 jej organizacja była związana z zaszczytnym celem, a mianowicie współudziałem w finansowaniu budowy Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie.

 

- Dzień Dziecka zazwyczaj połączony z Dniem Sportu

 

Dzień Dziecka zazwyczaj połączony był z Dniem Sportu, kiedy to organizowano na stadionie lub boisku szkolnym różnorodne konkurencje sportowe, na różnych szczeblach. Nasza szkoła wypadała całkiem nieźle, co dokładnie ? rok po roku ? odnotowane jest w kronikach szkolnych. Mamy z czego być dumni. Zainteresowanych odsyłam do lektury wspomnianej dokumentacji.

 

- Andrzejki

 

Do tradycji w tej szkole weszły już Andrzejki - dzień wróżb i zabaw.

Każda klasa wraz z wychowawcami przygotowywała się do tego ochoczo.

Oprócz popularnej strawy do jedzenia, jak: herbata i pączki, przygotowywano także własnoręcznie zrobione nagrody.

Największym powodzeniem cieszyły się wróżby: lanie wosku przez klucz i domyślanie się kształtów utworzonej formy oraz układanie butów ? wróżba dla dziewcząt. Konkursy przeplatane wspólną zabawą przy płytach, indywidualne popisy wokalne, dawały zadowolenie wszystkim.

 

- Karnawał

 

Bal przebierańców odbywał się zazwyczaj po feriach, w sali Klubu ?Watra?. Chętni nauczyciele odgrywali role wodzirejów. Wszyscy chcieli uwiecznić swoje stroje, w których świetnie się bawili.

Wśród przebierańców najwięcej było strojów zorro, kowbojów

i księżniczek. Był to dzień, na który uczniowie czekali z utęsknieniem, gdyż nikt się wtedy nie nudził i nie narzekał.

 

-8 marca-Dzień Kobiet

 

W tym dniu chłopcy, jak zostało to opisane w kronice szkolnej, byli grzeczniejsi i uprzejmiejsi dla swych koleżanek, niż na co dzień ? wyręczali je z dyżurów, podarowali im skromne upominki oraz przygotowywali bardzo miły apel, podczas którego recytowali samodzielnie ułożone wiersze, np. o każdym imieniu pań i dziewcząt. Występ przeplatany był znanymi przebojami śpiewanymi przez różnorodne zespoły wokalne.

 

 

Ważnym obyczajem kart przeszłości szkoły była organizacja corocznych Turniejów Wiedzy Obywatelskiej, na wskazany temat. To konkurencja ogólnoszkolna na wybrany temat, np.

- ?Naszą rzeczą jest Ojczyzna?

- ?Dzieciom uśmiech - światu pokój?

- ?Mój region na mapie Polski?

- ?Skarby Ziemi?

- ?Kobieta matką, wychowawcą i naukowcem?.

Celem konkursu było, jak wynika z przedstawionej tematyki, poszerzanie wiedzy uczniów na temat ojczyzny, swojego regionu geograficznego, stosunków społeczno - politycznych Polski.

W trakcie trwania turniejów zespoły wykonały szereg prac społecznych na rzecz szkoły.

 

Szkolne Konkursy Zawodoznawcze ? giełda zawodów

 

Szkolne Konkursy Zawodoznawcze miały na celu zapoznanie młodzieży z preferencjami przedstawicieli różnych zawodów. Przybliżyć im zalety i naświetlić ewentualne zagrożenia, utrudnienia związane z wykonywaniem określonych specjalności zawodowych. Giełda zawodów, czyli ich prezentacja związana była z pogłębianiem wiedzy na wskazany temat, ale również dotyczyła spotkań z ludźmi określonej specjalności i dawała możliwość obrazowej i rzetelnej rozmowna ten temat.

 

Od lat dziewięćdziesiątych obchodzimy, corocznie takie święta jak:

- Wigilia, Dzień Samorządności, Święto Zakochanych ? Walentynki, Święto Niepodległości Polski - 11 listopada, co związane jest ze zmianami społeczno-politycznymi naszego państwa, współtworzącego demokratyczną, niezależną Europę, w której proces budowania Polacy mocno się zaangażowali oraz zmianą mentalności ludzi zapatrzonych na wzorce kulturowe Zachodu.

 

Historia szkoły to, jak pisałam wcześniej, dzieje społeczności wpisanej w karty przeszłości procesu społeczno - politycznego, ale to także biografie, osiągnięcia, sukcesy personalne uczniów, nauczycieli, jak również rodziców wspierających rozwój swych dzieci.

Do osiągnięć uczniów, odnotowanych w kronikach szkoły, należą sukcesy:

- Grażyny Michalak - uczennicy klasy VIII a ? w roku 1973 zajęła II miejsce w Okręgowym Konkursie Recytatorskim w Kamiennej Górze,

- Roman Krystyny z klasy VIII a ? w roku 1975 zajęła I miejsce w eliminacjach środowiskowych Konkursu Recytatorskiego w gminie Lubawka i zakwalifikowała się do eliminacji powiatowych, gdzie zajęła III miejsce recytując wiersze Szymborskiej i Gałczyńskiego,

- Marii Wolak ? uczennicy Szkoły Podstawowej nr 2, która w roku 1977 wygrała w eliminacjach Konkursu Recytatorskiego na kilku szczeblach: szkolnym, gminnym i ostatecznie rejonowym - zdobyła II miejsce ( w Kamiennej Górze)

- Violetty Chudzik, która w konkursie międzyszkolnym pt. Olimpiada wiedzy o sztuce zajęła indywidualnie I miejsce. Konkurs obejmował część wizualną (przeźrocza) i ustną ( testy) wiadomości o sztuce od klas V do VIII.

 

Uczniowie naszej szkoły odnosili także sukcesy w dziedzinie sportu. Zaczęło się wszystko od drużyny piłkarskiej, która prowadził nauczyciel Roman Bednarz. Po jego odejściu pałeczkę przejął - Henryk Sarzyński ? ówczesny dyrektor szkoły. Po kilku latach zmieniono profil i przestawiono się na sporty zimowe. Od 1980 roku rozwijano narciarstwo klasyczne. Na tym polu szkoła osiągnęła znaczące wyniki w województwie i w kraju, szczególnie w 1986 roku. W Myślenicach, pod Krakowem, w mistrzostwach Polski drużynowo zajęliśmy czwarte miejsce. Dobre wyniki odnotowano także w Igrzyskach Wojewódzkich Młodzieży Szkolnej.

Sport spowodował, że sporo absolwentów tej szkoły podjęło naukę w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Karpaczu, a stamtąd poszło na Akademię Wychowania Fizycznego.

Wyrywkowe przedstawienie sukcesów szkoły związane jest z brakiem dokładnych informacji w kronikach szkolnych. Ale ogólnie, widoczny jest sukces uczniów tej szkoły w dziedzinie konkursów literackich, recytatorskich i sportowych, o czym pisałam wcześniej.

 

W roku 1999, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wprowadził ustawę, będącą reformą szkolnictwa, w tym podstawowego, wynikiem czego było powstanie gimnazjów, co wpłynęło na reorganizację systemu edukacji. W związku z czym Szkoła Publiczna w Lubawce mieszcząca się przy ulicy Bocznej pełniła, w dalszym ciągu, funkcję szkoły podstawowej, natomiast placówka oświatowa o lokalizacji przy ulicy Mickiewicza, tzw. ?Tysiąclatka? lub potocznie ?Jedynka?(po przeobrażeniu) szkoły gimnazjalnej.

Obie szkoły wchodzą w skład Zespołu Szkół Publicznych w Lubawce, nazwanego, na podstawie uchwały podjętej przez Radę Miasta w Lubawce dnia 28 stycznia 2010 roku, Zespołem Szkół Publicznych w Lubawce im. Żołnierzy Sybiru.

 

 

Bibliografia:

1. Elżbieta Deptuła, Andrzej Grzelak, Czesław Margas, Lidia Sarnecka, Henryk Szoka- ?Lubawka - monografia historyczna miasta?

2. Kronika Lubawki

3. Kroniki szkolne

 

Opracowała Ewa Telega